"Ga je schamen!" Wat als ik dat eens niet zou doen?

Met een gezicht op onweer wandel ik in 'het bos naast de deur'. Even afstand. Grrrr! Onze internetverbinding hapert weer eens. Een nadeel van buitenaf wonen. Ik denk ineens aan het bezoek van een Syrische moeder met drie puber-dochters, onlangs onze gasten aan tafel. Ik schaam mij diep. Hoe kan ik lopen mopperen? Zij hopen dagelijks hun man en vader te zien via Skype. Het lukt vaak niet. Hij heeft alles bij elkaar maar 2 uur stroom per dag. En dat in een onveilig land waar hij niet weg kan. Pffft.....dat relativeert. Het effect blijkt slechts tijdelijk.  

Discussie in mijn hoofd
Een paar dagen later erger ik me tot mijn eigen afschuw opnieuw. Ik moet wéér de boel opnieuw opstarten tijdens een Skype gesprek. Ik mag me van mijzelf niet meer ergeren, mij pijnlijk bewust van de echte problemen in de wereld. Ook die dag loop ik in het bos, maar het relativerende effect blijft uit. Er is een discussie in mijn hoofd gaande. “Ga je schamen! Er zijn veel ergere dingen” zegt het ene stemmetje. “Het is anders echt irritant, zo kan ik niet werken”, reageert de ander. “Jij hèbt teminste werk”, “Ja maar ík kan er toch niets aan doen dat zij in die situatie zitten?”

EFT in het bos
Ik besluit even stil te staan en EFT toe te passen. Zachtjes spreek ik de woorden uit:  “Ik wil het niet voelen, maar ik voel me ZO geirriteerd over die stomme *%@-verbinding” “Ik schaam mij dat ik me erger over zoiets stoms”, "Ik voel me zo'n verwend nest". Tot slot: “Al deze gevoelens mogen er nu zijn, ik voel ze nu eenmaal echt”. Terwijl ik dit zeg, tikken mijn vingers als vanzelf op de meridiaan punten. Ik haal even diep adem en kijk rond in het bos. Ik loop door en merk dat de discussie wat is afgezwakt. De knoop in mijn buik is weg. Ik hoor de vogels weer. Mijn oordeel over mijn irritatie zat me blijkbaar nog het meest in de weg. Alsof ik dat allemaal niet had mógen voelen.

(speel af om de vogels te horen fluiten....)


Van irritatie naar verlangen
“Het spijt me dat ik zo oordeel”  loop en tik ik verder. “Ik ben maar een mens“, relativeer ik. Ik zie ineens ook het verlangen dat onder mijn aanvankelijke gemopper zit.  

• Ik wil graag op tijd mijn werk afronden. Balans tussen werk en prive-tijd is voor mij erg belangrijk geworden.
• Ik wil héél graag (met EFT) een bijdrage leveren aan een mooiere wereld. Dat vraagt om verbinding mét die wereld. 
  
  

Verbinding hersteld
Al doende worden mijn gedachten milder. Terwijl ik richting de uitgang van het bos loop, valt het laatste kwartje… het gaat helemaal niet om het internet, Google of Wifi. En ook niet om de vergelijking van het ene leed met het andere. Het gaat om verbinding, allereerst verbinding met mij. Die was ik met al mijn gemopper over mijn gemopper, even helemaal kwijt. Ik glimlach, blij met deze bijna tastbare verbinding. Vrij van schaamte. In de verte zie ik een ree. Buitenaf wonen heeft ook zo zijn voordelen. 

Wil je reageren op dit artikel? Laat dan een reactie achter in het commentaarveld hieronder.