Drama
Zaterdag, eind van de middag: een zeurende pijn in mijn rechter voet. Ergens bij de hiel, enkel, en aan de onderkant van de voet. Oh jee. Het werd ondanks een dag voor de TV op zondag (de marathon van Rotterdam) alleen maar erger, ook in rust. Dinsdag kon ik bij de fysio terecht maar de nacht ervoor werd ik wakker van de pijn. In mijn hoofd ging een doemscenario van start.
Ik zou zondag onmogelijk kunnen starten met zo’n voet. Google had me al verteld dat het een ontsteking aan de peesplaat was en dat is een blessure door overbelasting met een langdurige herstelperiode. Als ik het nu al voel terwijl ik in bed lig…. Dan kan ik er over een paar dagen toch geen 21 km mee hardlopen? Wat oneerlijk van het Universum. Als ik nu teveel, te vaak of te hard had getraind…maar niets van dat alles. Ik had zelfs krachtoefeningen gedaan om blessures vóór te zijn. Waar had ik dit aan verdiend? Ik had op alle fronten zó mijn best gedaan.
Gedachten, gevoelens en oordelen
Zinloze gedachten natuurlijk, maar ze kwamen wel voorbij en ze maakten me enorm verdrietig. En dat vond ik dan weer stom want waar gáát het nu eigenlijk over? Er zijn mensen die vechten voor hun leven, die benen moeten missen, wiens longen niet functioneren, die niet eens 100 meter kúnnen lopen. Dan loop ik toch een andere halve marathon? Of gewoon niet? Zo erg is het toch ook weer niet? Ik maakte er een drama van, dat wist ik. Ik wilde sterk zijn en me niet klein laten maken door zo'n tegenvaller. En toch kon ik het drama in mij niet stoppen.
Ik ging uit bed om twee Ibuprofen in te nemen. In gedachten zag ik de welgemeende steun-appjes al voorbij komen in de groepsapp van mijn loop-vrienden na mijn bericht dat ik helaas moest afhaken. Juist zij zouden goed begrijpen hoe het voelt als je ergens zo lang samen voor hebt getraind. Natuurlijk zou ik er zondag bij zijn, maar alleen al de gedachten aan 'kijken maar niet meedoen' zorgde voor een golf van emoties.
Emotional Freedom Techniques
Vanochtend stond eerst nog een EFT-sessie gepland met mijn collega. Het was eigenlijk haar beurt om stress te ontladen maar mijn nood was even wat hoger. We namen de tijd om al die emoties – hoe stom ook – serieus te nemen. Alle ideeën die ik bij deze blessure had. Dat het mijn eigen schuld was bijvoorbeeld, dat ik het oneerlijk vond. De teleurstelling en onmacht. Dat ik mijzelf misschien op een ander vlak wél heb overbelast (een online training maken én een nieuwe website was behoorlijk intensief). Een paar zakdoeken verder voelde ik een kalmte over me komen en kon ik er in berusten. Ik zou zondag met de andere geblesseerden aan de kant staan om de rest van de Zandlopers aan te moedigen. Inderdaad, zó erg is dat nu ook weer niet. Ik kon weer relativeren zonder mijzelf zo zielig te vinden.
Hé, een meevaller!
Toch was ik wel super-blij toen de fysiotherapeut vanmiddag vaststelde dat het 'maar' een verdikte spierlaag ónder de achillespees was. Geen ontsteking, niets kapot. Wel geïriteerd door overbelasting. Ze zou het losmaken met massage en ik mag er zondag gewoon mee rennen (misschien met wat pijn) en ik moet daarna wel rust nemen.
Zinloos drama?
Heb ik mijzelf dan voor niets druk zitten maken? Ja en nee, het ging zoals het ging. En die emoties, tja die zaten er nu eenmaal echt en negeren zou pas echt ziekmakend zijn geweest. Ik voel emoties nu eenmaal sterk (dat geldt gelukkig ook voor de blije varianten). En ik ben toch ook wel tot inzichten gekomen. Dat ik inderdaad ook even pauze mag van al het harde werken van de afgelopen periode. Ik ga een bepaalde afspraak die gepland stond daarom afzeggen. Even rust in de tent en tijd om te genieten van wat er is. En dat geldt zeker voor zondag. Natuurlijk ga ik ‘mijn best doen’, maar ik ga vooral genieten van het feit dàt ik er loop. Ook als het een beetje pijn doet.
