Stoer doen...

Auw!
Het is woensdagavond: hardloop-avond. Bij het sprintje achteruit - daar word je sterk van- was ik zo enthousiast dat mijn lijf het niet kon bijbenen. Ik tuimelde achterover en greep gelijk naar mijn pols. Dat voelde niet goed. Ik kroop geschrokken naar de kant en vond van alles van mijn reactie op de val. Dat ik steeds de neiging had om flauw te vallen vond ik bijvoorbeeld zo overdreven! De schrik moest nu maar eens over zijn. Wat een onzin dit, de pijn viel wel mee. Dat was dankzij de adrenaline, weet ik nu. Net zoals ik nu ook weet dat mijn pols gebroken was.

Lief zijn voor mijzelf?
Hoezo ‘lief zijn voor jezelf’ zoals ik mijn cliënten altijd adviseer? Ik deed best hard. Op dat moment had ik dat nog niet eens zo in de gaten. Pas toen ik een geplande uitwisselingssessie deed met een collega, kwam dat inzicht.

Zo erg is het nou ook weer niet hè
Laten we dit ‘trauma’ maar eens onder de loep nemen. Tussen aanhalingstekens, want zo erg was het nou ook weer niet natuurlijk. Maar tegelijkertijd wel interessant om eens te kijken wat het me zou brengen.
Ik ging in gedachten terug naar de val, de schrik en de pijn. Mijn lichaam herinnerde zich alles. Ik voelde me tot mijn verbazing letterlijk naar in mijn buik. Tegen het misselijke aan. Ineens waren er ook een paar tranen terwijl ik niet heb gehuild op die bewuste avond. Het was ontlading met terugwerkende kracht.

Terwijl ik in gedachten eerst ín het plaatje stapte – het was alsof ik daar weer op de grond zat – veranderde dat gedurende de sessie. Op een bepaald moment zag ik mijzelf daar langs de kant zitten. Lijkbleek, zwetend. Ik hoorde mijzelf zeggen: 

Vanaf de tribune zie je 't soms beter
Pas toen zag ik wat ik eigenlijk deed. Ik hield me groot, de boodschap luid en duidelijk: ‘ik red me wel’. Terwijl ik me van binnen zó ontzettend belabberd voelde. Ik wilde geen overdreven aandacht vragen en vooral geen aansteller zijn. Ik deed het niet bewust natuurlijk en ik verwijt het mijzelf ook niet. Maar het raakte me wel om mijn eigen reactie zo te zien. Wat ontzettend jammer toch dat we – want ik denk dat ik niet de enige ben – vaak zo anders reageren dan we zouden willen. Zo ver weg van wat we voelen. Vrijwel meteen begreep ik ook waarom ik zo deed. Een erfenis uit mijn jeugd, zal ik maar zeggen. Ik kon het meteen plaatsen.

Als, als als…
Ik voelde ook waar ik eigenlijk behoefte aan had na de val, maar waar ik me niet van bewust was. 
Wat was het fijn geweest als ik dáár mijn tranen had kunnen laten gaan, al was het maar als ontlading van de schrik. Als ik had kunnen vragen of iemand bij me wilde blijven zitten. Om even tegen iemand aan te mogen hangen zonder me bezwaard te voelen. Of als iemand spontaan even EFT had toegepast bij mij  – maar dat is wel wat teveel gevraagd besef ik 😉. Maar wat was het fijn geweest als ik wat minder stoer zou hoeven doen van mijzelf.

Aan het eind van de sessie heb ik in gedachten de scene overnieuw gedaan met enkele aanpassingen. Wat milder voor mijzelf. En toen was het klaar. Geen misselijkheid meer, geen emotie. De stress was letterlijk uit mijn lijf. Wat rest is slechts gips en een uitdaging in geduld oefenen...

Wil je reageren? Dat kan hieronder