Wie is de mol (deel 2)

aug 2020

Aan het begin van de coronacrisis schreef ik een blog met de titel ‘Wie is de mol’. Ik vertelde dat ik me niet wil verliezen in 'DE' waarheid omtrent corona - zowel richting tegengeluiden als de mainstream berichtgeving voorzag ik een groot risico op tunnelvisie. Naarmate de maanden verstrijken vind ik het lastiger om die neutrale toeschouwer te blijven. Het gevoel dat er iets niet klopt wordt steeds moeilijker te negeren. Tja wat doe je dan? Laten rusten en gewoon doorleven heb ik geprobeerd. Geen succes. Het gaat knagen. Ik voel me op een bepaalde manier verantwoordelijk. Wie zwijgt stemt toe. Zoiets. Maar spreken is ook nog best een dingetje.

Een ander geluid
Ik begon af en toe kritische artikelen via mijn persoonlijk Facebookpagina te delen. Niet als 'waarheid', maar om een andere kijk op de situatie te delen. Informatie die meestal niet op het journaal komt maar die ik wel waardevol vind voor de vorming van mijn mening. Juíst om een veelkleuriger, meer genuanceerd beeld te schetsen. Er zijn wereldwijd immers artsen, juristen en andere deskundigen die vanuit hun expertise vinden dat een aantal zaken op zijn minst bedenkelijk zijn in deze wereldwijde crisis. Ik ging me er in verdiepen en zag en hoorde soms meer dan me lief was.

Cognitieve dissonantie
Toch wil die andere kant van de crisis er bij veel mensen niet in. Het kán toch niet zo zijn dat er andere belangen spelen waar we geen weet van hebben? Dat geld en macht hier regeert? Dat dit al lang niet meer gaat over een virus en dat we straks spijt gaan krijgen van die vrijheidsberovende spoedwet?
Dat ligt zo ver buiten het voorstellingsvermogen, dat het niet tot de mogelijkheden behoort. Cognitieve dissonantie heet dat ook wel - wat je je niet kunt voorstellen, zal zo'n onaangenaam gevoel geven dat je brein er alles aan zal doen om je vaste overtuiging te behouden en het andere scenario te verwerpen en ontkennen.
Helaas laat de geschiedenis zien dat vooraf onvoorstelbare dingen wel degelijk hebben plaatsgevonden.

"Vrijheid van meningsuiting niet zonder risico's"
Het voorzichtig uiten van kritische geluiden t.a.v het beleid bleef niet zonder effect. Ik kreeg dankbare reacties, maar ook een goedbedoelde waarschuwing. Mijn berichten zouden de beeldvorming over mij negatief kunnen beïnvloeden. Het zou me zelfs klanten kunnen kosten. Ontzettend lief bedoeld, maar wil ik me laten leiden door angst? Of wil ik me vrij voelen om te kunnen zeggen wat ik denk en voel? Trouw zijn aan mijzelf? Is dat niet juist waar ik met mijn praktijk voor sta? Ik wil mijn praktijk runnen vanuit vertrouwen en niet krampachtig mijn woorden moeten kiezen uit angst.

Mijn pijnlijke waarheid...
....is dat ik ondanks mijn streven naar een vrije geest, ik eerlijk moet bekennen dat ik me toch vaak laat leiden door angst.

Ik ben bang voor veroordeling, buitensluiting en verraad. Als ik vertel dat ik absoluut niet uitkijk naar een vaccin, dat ik de winkelwagentjes al lang niet meer poets, dan zouden mensen mij als een gevaar kunnen zien of erger: als een 'gekkie'.
En dus hou ik me op de vlakte
Ik ben bang om als ‘prediker’ gezien te worden. Ik heb respect voor mensen die wél alle vertrouwen hebben in het beleid en uiteraard wil ik niemand die vrijheid ontnemen of mensen 'mijn' kant op praten.
En dus zeg ik meestal niets
Ik ben ook bang dat ik anderen bang maak als ik vertel over een mogelijk corrupt systeem. Ik weet nog dat ik zelf ook schrok van sommige berichten die ik las. Angst voor corona of angst voor een achterliggend plan... het is beide angst en die wil ik niet voeden.
En dus hou ik vaak mijn mond
Ik ben bang om voor de ‘verkeerde waarheid’ te hebben gekozen. Misschien ben ik mijzelf toch verloren in een tunnel die doodloopt? Dat zou gênant zijn. Mijn gevoel zegt dat dat niet zo is maar hoe betrouwbaar is mijn intuïtie? Er kan ook bij mij sprake zijn van cognitieve dissonantie.
En dus zwijg ik meestal
Ik ben bang dat ik later spijt ga krijgen van mijn laffe zwijgen. Bang dat de volgende generatie tegen mij gaat zeggen ‘maar je voelde toch aan alles dat er iets niet klopte? Waarom heb je niets gezegd of gedaan?’.
En dus laat ik soms tóch van mij horen.

Terug naar vertrouwen
Pfft… hoe kan ik in hemelsnaam bij mijzelf blijven in deze chaos van angst en twijfel? Hoe kan ik weer terug naar dat grote plaatje? Naar het vertrouwen dat niets voor niets gebeurt en dat alles uiteindelijk goed komt. Dat het niet erg is om me te vergissen. Dat het oké is om te twijfelen, misschien is dat zelfs nodig om verder te komen. Dat het veilig is om angst te signaleren. Dat liefde altijd sterker is dan angst.
Terwijl ik deze laatste alinea type, voel ik een rust in mijzelf komen. Kippenvel all-over. En daar is mijn antwoord al. Ik hoef alleen maar dicht bij mijzelf te blijven, te voelen wat ik voel en te denken wat ik denk en dat er laten zijn. Zoals hier en nu als letters op een scherm.
Ik zal mijn versie van de waarheid op mijn eigen manier leven en uitdragen. En dat zal ik blijven doen als ik denk dat het de wereld dient. Niemand hoeft het met me eens te zijn, vragen stellen mag. Doe je eigen onderzoek - als je wilt. Trek zelf conclusies en herzie ze zo vaak als nodig. Zo ga ik dat ook doen. Met een open mind en in vrijheid.

Ps...
Ik hoop toch zo dat we er met zijn állen naast zitten en dat zélfs het meest nare scenario van deze crisis onderdeel is van een veel groter plan dat het voorstellingsvermogen van de hele mensheid ver te buiten gaat. De fans van 'Wie is de Mol' weten dat al lang: "niets is wat het lijkt".