- nov 2020 Herziene versie van het blog dat ik eerder deelde op Facebook-
Een blog schrijven valt me niet mee tegenwoordig. Bijna alles wat ik schrijf deleet ik weer. Ik besef maar al te goed dat het ‘slechts’ mijn mening is. En er zijn al zoveel meningen. Zeker nu. Veel zwart - wit en weinig grijs.
En er zijn ook heel veel korte lontjes en lange tenen van mensen die geraakt worden door de mening van een ander. Kijk maar op internet: het fatsoen is vaak ver te zoeken.
Dus wat heb ik dan te melden? Ik wil geen olie op het vuur gooien. Geen onderdeel zijn van polarisatie. Het laatste wat ik wil is iemand kwetsen. En toch gebeurt het dat ik anderen kwets en zij mij...
Er zijn thema’s die ik belangrijk genoeg vind om mij wel over uit te spreken. Bijvoorbeeld over (niet werkende) mondkapjes - ik heb me erg verzet tegen de verplichting en dat deelde ik onder andere op Facebook.
En zo zal dat voor iedereen gelden die iets deelt, zegt, of doet (of niet-deelt, niet-zegt of niet-doet). Je maakt je eigen afweging vanuit je eigen perspectief, en geeft zo uiting aan wie je bent. En dat is op zichzelf heel natuurlijk. Met respect over en weer zou dat een verrijking kunnen zijn. Maar met die lange tenen van tegenwoordig vind ik het wel een uitdaging. En ja, bij mij zijn ze soms ook langer dan ik zou willen. Of zou dat toch ook voordelen hebben?
Zelfonderzoek
Ik vind het waardevol om telkens te kijken wat iets met míj doet. Als ík boos en verontwaardigd ben over de uitingen van een ander. Als ik bijvoorbeeld merk dat ik kwaad wordt omdat scholieren door docenten dringend en herhaaldelijk geadviseerd wordt een mondkapje te dragen terwijl het (toen nog) geen verplichting was, dan ga ik dat voor mijzelf uitpluizen. Ja ik ben een beetje een vakidioot 😉. Zo'n sterke emotie vraagt mijn aandacht.
Dan kom ik er achter wat me daarin zo tegenstaat. Ik ontdek mijn eigen waarden en normen, waar ik voor sta. En ik leg verbanden met de dingen die ik eerder meemaakte. Toen ík die leeftijd had maakte ik lastige keuzes die lang niet iedereen begreep. Ik heb me daarin vaak alleen gevoeld. Logisch dat het mij raakt als ik zie dat een leerling die tegen de stroom in, de moed heeft om zijn eigen pad te volgen, door autoriteiten wordt berispt.
Afijn, door zo naar mijn eigen 'lange tenen' te kijken en oude pijn bloot te leggen en te helen, leg ik een stukje van de puzzel ‘Anita’: ik leer mijzelf beter kennen en begrijpen. Ik ervaar dat als mooi en zinvol (en soms ook erg vermoeiend, dat ook 😅).
Doe mij vooral niet na
Ik wil hier overigens geen pleidooi houden voor massale zelfreflectie en het opruimen van je oude ‘shit’. Het zou toch wat zijn als iedereen op mijn manier in het leven zou moeten staan. Dus laat iedereen dat maar op zijn of haar eigen manier doen. Per slot van rekening heb ik zo af en toe ook situaties nodig die me irriteren, boos maken en dwarszitten om mijzelf te herontdekken 😏. Onderlinge verschillen zijn alleen al daarom van nut en juist mooi!
Vrijheid en verantwoordelijkeid
Ik vertel je dit (en al het andere waarover ik me uitspreek) omdat ik het belangrijk vind om het te delen. Dat is mijn behoefte, mijn zelfexpressie vanuit een positieve intentie. En toch raakt of irriteert mijn mening je misschien. Of de mening van iemand anders in je omgeving of online. Dat is een deel van jouw 'puzzel' en daar mag je mee doen wat je wilt. Dat is je vrijheid.
Als ik je op enig moment raak of kwets met iets, op wat voor manier dan ook, ga ik er graag met je over in gesprek - mocht je dat willen. Vanuit verbinding en met respect ❤
