Wish, dream DO it.
Dat is precies wat ik de afgelopen jaren heb gedaan: vanuit een groot verlangen, keihard werken aan mijn praktijk, maar vooral: werken aan mijzelf.
Wat ik ook maar tegen kwam in mijn leven, als het mij uit balans bracht of uitdaagde dan ging ik het niet uit de weg. Ik nam verantwoordelijkheid voor mijzelf door steeds de volgende vragen te stellen: 'Wat zegt dit over mij? Waar kan ík hier in mijzelf wat over oplossen, helen?'. En dan: de mouwen opstropen en d'r an! Dit actieve pad van zelfontwikkeling heeft me tot dusver heel veel moois gebracht op alle vlakken. Maar als ik eerlijk ben, was de bron van al het harde werken aan mijzelf, ook vaak een sluimerend en onlogisch schuldgevoel of het idee niet goed genoeg te zijn.
Transitie
Stap voor stap is het wezenlijk veranderd van binnen. Misschien is het een natuurlijk proces – ‘de overgang’ naar een andere levensfase? Dat zou wel passen bij mijn leeftijd! 😁
Of zou het misschien juist het resultaat van al het DOEN zijn? Van het actief loslaten van oud zeer, het bewust doorbreken van (familie)patronen en herzien van onjuiste overtuigingen?
Geen idee hoe dat precies werkt, maar ik merk dat ik niet meer zo’n zin heb in alsmaar opruimen en mijzelf ‘verbeteren’. Een keer is het goed genoeg toch? Ik mag meer genieten, meer ZIJN. Dat zie ik ook terug in mijn manier van sporten zoals te lezen is in mijn vorige blog.
VOELEN & ZIJN
Ik heb al DOENDE, geleerd om emotioneel én fysiek te leren voelen dat ik oké BEN - en altijd al geweest. Dat is in mijn ogen de grootste mind-fuck van allemaal: er vált in essentie niets op te lossen of te helen. Hooguit te verwerken en doorvoelen. Dát is wat ik blijkbaar nodig had.
ZIJN is iets dat ERVAREN mag worden. Dat vraagt om achterover leunen, in plaats van op het puntje van mijn stoel te zitten. Opmerken, in plaats van overdenken. Minder controle, meer vertrouwen. Op mijzelf, op de ander, op het Leven. Meebewegen, in contact met wie ik werkelijk ben.
