VerWonderd door het leven

Ik kom thuis na een opleidingsdag ‘Nieuwe Psychologie’ (*) en open mijn mail. HOE-BESTAAT-HET? Iemand vraagt zich af of ik nog wel nieuwsbrieven schrijf. Ze mist het lezen van mijn blogs die haar troost bieden en (h)erkenning. Huh? Ik lees het nog een keer. Dit is zo bizar toevallig! Wat een timing! Om te begrijpen wat mij hier zo in raakt neem ik je mee naar het begin van die dag. Het is beslist niet alleen de erkenning voor mijn schrijfsels.

Kritische stem
In deze ervaringsgerichte opleiding gaat het over het ego, de ziel en non-dualiteit. Abstracte termen, maar gelukkig met een heel praktische benadering. Vandaag staat de innerlijke criticus die overal wat van vindt en dáár ook nog weer wat van vindt, centraal. Het is de strenge stem die afkeurt en zelfs goed gedrag nooit goed genoeg vindt. We hebben hem allemaal en spoiler: we komen er ook nooit van af en dat hoeft ook niet.

Niet zo gezellig van binnen...
Ik breng in dat ik geregeld blogs schrijf, dat me dat voldoening geeft maar ook frustreert. Ik geef toe: Ik krijg niet zoveel duimpjes als ik wel zou willen. Erg hè? Dat ik soms denk: Hoezo gaan anderen wel viral met hun artikelen en ik niet? Ik schrijf toch best aardig? "Hoezo heb ik die erkenning nodig?" Over die behoefte heb ik kennelijk óók een oordeel. Bovendien ben ik bang dat de buitenwereld mijn goede bedoeling verkeerd op zal vatten. Terwijl die intentie naar mijn idee oprecht en zuiver is. Mijn ego schreeuwt er dwars doorheen: "Wat ben jij arrogant! Alsof jij de wijsheid in pacht heb, je doet het alleen voor jezelf”. Tot zover een inkijkje in mijn interne dialoog (van binnen gaat dit vaak nog wel even door).

Intern onderzoek – auw!
In tweetallen onderzoeken we deze kritische stem en de behoefte die er onder ligt. Er valt een pijnlijk kwartje: ik zie de link tussen mijn verlangen naar erkenning en begrepen worden, met mijn jeugd. Herhaaldelijk werd mijn goede bedoeling niet gezien door personen dicht bij mij. En nu zie ik het zelf soms niet meer. Auw!
Ik denk niet dat ik de enige ben. Verlangt niet elk kind naar meer dan het heeft kunnen krijgen? (in een eigen variant)?
Ik ben verrast over de inzichten en tegelijkertijd voel ik tranen en een dichtgeknepen keel. Ik laat het verdriet er zijn, door er met mijn bewustzijn bij te blijven. Pijnlijk.

Bevrijdende realisatie
Zodra mijn lichaam weer rustig is, realiseer ik me dat ik nooit, maar dan ook nooit meer díe erkenning ga krijgen. Geen compliment over wat dan ook kan dat gat van gemiste erkenning en begrip vullen. Het zal nooit genoeg zijn. Juist door me dat te realiseren, ontdooit het in mij.
Een kalmte komt over me. Zo voelt de rust van aanvaarding. Opnieuw tranen. Nu van bevrijding. En dat zonder tikken en kloppen😉

Het màg wel, maar het hóeft niet
In de groepsapp deel ik mijn laatste blog met de andere cursisten en zeg dat het oprecht helemaal oké is als niemand reageert. “Het mag wel, maar het hóeft voor mij niet meer”, zeg ik. Zo fijn!
Eenmaal thuis ben ik tóch benieuwd of er nog iemand op mijn artikel heeft gereageerd. Geen duimpje te bekennen. “Zie je wel”, zegt mij ego: “je hebt toch nog wel de behoefte aan erkenning. Het is nog niet goed genoeg opgelost“. Ik herken het als de stem van mijn ego en glimlach. Daar is ze weer. Ik weet waat ze vandaan komt. Ze bedoelt het oprecht óók goed. En dus zeg ik in stilte: “Dankjewel, ik heb je gehoord, je mag er zijn”.

Verrassing!
Ik open aansluitend mijn mailbox en lees als eerste de mail waar ik in dit artikel mee begon. Het is een en al erkenning van buitenaf over mijn blogs. “Hoe dan?!” Juist nu het niet meer nódig is, op het perfecte moment en compleet onverwacht (ik heb niet net een nieuwsbrief verzonden of een blog op de socials gedeeld). Ik zie het als een Wonderlijk cadeautje dat ik graag uitpak.

Toeval of Wonder?
Opnieuw sta ik verstelt van hoe het Leven gaat. Ik heb het wel vaker ervaren… juist door totale aanvaarding ontstaat ruimte en gebeuren dit soort Wonderen. Of is het toch toeval en wil ik er een Wonder in zien? Of – en nu wordt het filosofisch en daar hou ik van - zou het een soort natuurlijke wetmatigheid kunnen zijn waar wij mensen af en toe een glimp van opvangen? Zou dit het logische effect kunnen zijn als werkelijk ALLES er mag zijn? Als we tegen alles wat er is, JA zeggen?

Het oprechte verlangen én de weerstand?
De liefde én angst?
De ziel én het ego?
Plezier én pijn?
Vrede én oorlog?
Leven én dood?

Als we het verzet en de controle opgeven en ALLES gaan zien voor wat het werkelijk is? Om dan te ontdekken dat het - vanuit een veel ruimer perspectief dan dat van het individu - allemaal altijd al totaal oké is geweest en zal zijn? The good, the bad and the ugly?

Vraagteken in plaats van punt
Op dit moment ben ik geneigd te zeggen dat dat zomaar eens zou kunnen. Wie weet... Maar ik wil het nu nog helemaal niet zeker weten. Ik durf het ook nog niet. Ik laat me voorlopig graag door het Leven verrassen zoals vandaag. Wat een ontdekkingstocht. Dank! 🙏