Tussen de lijntjes van de tegels lopen, deed jij dat ook als kind? Of op de stoeprand proberen te blijven? En had jij bij deze geconcentreerde bezigheid dan ook die magische denk-formule? alsik niet de lijntjes raak met mijn voeten, dan… wordt het een leuke dag / gaat de spreekbeurt goed / vindt hij of zij me leuk? Ik herinner me deze kinderlijke naïviteit nog wel. Wat stoeptegels betreft heb ik het wel afgeleerd om zo te denken, maar dat als-dan-denken, is nooit helemaal opgehouden. En jij? Herken jij het in onderstaande voorbeelden?
Als ik maar zou weten dat het goed zou komen met mijn kind / baan / nieuwe woning, dán zou ik kunnen stoppen met piekeren (nu voel ik bezorgdheid).
Als ik maar wist dat ik mijn lichaam weer onder controle zou kunnen krijgen, dan zou ik me wel durven uiten (nu voel ik angst voor een tsunami aan emoties).
Als ik het nou allemaal zelf regel, dan gaat het tenminste goed (nu voel ik ongemak omdat ik niet weet of en hoe mijn collega het oppakt)
Schurend ongemak Het ongemak van het niet hebben van controle of een glazen bol, vinden veel mensen lastig. Oftewel: de realiteit van NU… (inclusief dat lastige gevoel!) kan behoorlijk uitdagend zijn. Nog een paar andere voorbeelden van als-dan-denken:
Als ik maar doe alsof er niets aan de hand is, dan krijgen we ten miste geen ruzie (nu voel ik boosheid).
Als ik maar niets vraag, dan kan ik ook niet teleurgesteld worden (nu voel ik angst voor afwijzing).
Als ik me maar aanpas aan wat de ander(en) van me verwacht(en), dán ben lief (nu voel ik onzekerheid).
Goed bedoelde schijnveiligheid Zie je dat dit als-dan-denken een strategie is om je goed te voelen? Om te verzetten tegen lastige emoties zoals afwijzing? Of juist vast te houden aan fijne gevoelens zoals geliefd worden? Een absoluut goede bedoeling dus! We hebben, net als toen we tussen de lijntjes van de stoeptegels liepen, nog het idee dat we grip hebben op ons zelf of de toekomst door iets te doen of te laten. Als ik dit, dán … terwijl dat natuurlijk één grote mind fuck is, net als bij de stoeptegels. Maar we doen het blijkbaar onbewust toch nog steeds. Hoe menselijk het feitelijk ook is, het is vaak óók afremmend, klein makend en beperkend. Het biedt meestal (ik zeg niet altijd!) schijnveiligheid. En het voedt bovendien de illussie dat de realiteit zoals ie is niet oké zou zijn. Of dat we die niet aan zouden kunnen. Maar goed, de realiteit is ook dat het soms ook echt nog té spannend voelt of dat de tijd nog niet rijp is. Dan kún je blijkbaar niet anders dan zinloos piekeren of je emoties opkroppen. Dat mag natuurlijk. Daar is het als-dan-denken voor bedoeld. Voor jouw bescherming. Alles op zijn tijd.
Bewust zijn van Maar… als je het eenmaal doorziet, en af en toe kunt opmerken dat er sprake is van goedbedoelde, maar niet meer realistische zelfbescherming, dan heb je wel de keuze: Wil ik in het beperkende ALS-DAN-denken blijven, of ga ik eens uitproberen hoe het is als ik de realiteit van NU onderzoek en onder ogen zie? Namelijk:
Ongemakkelijke emotiestoelaten: ‘alleen maar’ de bezorgdheid, de spanning, boosheid of angst te doorvoelen / verwerken en te onderzoeken wat het je te zeggen heeft. Ze voelen, opmerken én weer laten gaan. Dit is waar EFT je kan helpen.
Erkennen dat je geen controle over je toekomst hebt (hooguit invloed). Je hebt 'alleen maar' te dealen met het ongemak van niet-weten. Hier en nu.
Beseffen dat je niets hoeft te doen om lief te zijn, je bént al lief. Liefde is onvoorwaardelijk. Je hebt ‘alleen maar’ toe te staan dat je onzekerheden ervaart – onzekerheden die bij iedereen aanwezig zijn.
Emotionele volwassenheid Het klinkt zo simpel hè? Ik weet uit ervaring dat het dat niet is. Het vergt moed, vertrouwen, en bewuste aandacht naar binnen en daar heb ik ook niet altijd zin in. Het kost tijd én moeite en het is niet direct aangenaam. Maar ik geloof oprecht dat dit emotionele volwassenheid is, oftewel emotionele vrijheid. In staat zijn te dealen met wat er voelbaar en opmerkbaar is aan de binnenkant in het hier en nu. Daar rustig bij tikken en woorden aan geven, maakt dat je het letterlijk verwerkt en dat het loslaat.
Emotioneel volwassen worden leer je niet op school, maar dat leert het Leven ons met vallen en opstaan. Maar als je af en toe de mind fuck doorziet én met oprechte belangstelling naar binnen keert om toe te staan wat daar leeft, dán… wordt het allemaal lichter is mijn ervaring. Dan ontstaat er ruimte, veerkracht, een ruimer bewustzijn. Dan ga ik huppelend over de stoep, kan ik kiezen voor het spel met de lijntjes, maar kan ik het ook laten. Alles is dan oké.
