Het lijkt een spannende scene uit een film, maar dit is echt....
Ik fiets op een late zomeravond op de donkere 60 km-weg van het feestterrein in Lintelo op weg naar huis. Normaal is dat niet zo spannend, maar ik gebruik de lange tijd niet gebruikte fiets van mijn dochter en de verlichting blijkt het niet te doen. Kak! Ik merk het pas in het donker bij de boom waar de fiets staat. Wat te doen? Ik bel Gert (nog op het feest) om te vragen of hij mee wil fietsen maar hij hoort de telefoon niet. Zal ik teruggaan? Ik weeg in een tel de risico's af en besluit te stoppen in de berm als er achteropkomend verkeer aankomt en gebruik mijn telefoonzaklamp als koplamp. Het is vast rustig op de weg op dit tijdstip. Maar ja.... (zeg ik achteraf) er is maar één andere weggebruiker nodig die mij niet goed ziet.....!
Bewust van de onveiligheid
Ik ben me akelig bewust van mijn onzichtbaarheid. Ik kijk steeds gespannen achterom of er verkeer aan komt. Het is nog maar een paar kilometer, vertel ik mijzelf. Een paar keer stop ik in de berm en laat ik auto’s voorbij gaan. Dit doe ik een volgende keer niet weer weet ik nu al.
O, o....
Bijna aangekomen bij de Akkermateweg waar ik rechtsaf moet, komt me een auto tegemoet. Ik hoor hem na het passeren afremmen én omkeren. Shit. Hij komt achter mij aan. Er gaat een stil alarm af van binnnen. Ik fiets inmiddels op de Akkermateweg en de auto stopt een eindje voor mij. Een man stapt uit en kijkt in mijn richting. Het lijkt een spannende scene uit een film, maar dit is echt.
De stuipen op mijn lijf
Wat gaat hij doen? Is het een agent in burger die een bekeuring uit gaat delen? (ik hoop het!). Word ik dadelijk overvallen, aangerand of erger? Ik kan er weinig tegen doen zo in mijn geleende galajurk. Echt nadenken doe ik niet eens. Ik bedenk bijvoorbeeld niet dat ik kan doen alsof ik aan het bellen ben. De noodknoop op mijn telefoon komt niet in me op. Ik ben gestopt op enige afstand en misschien zeg ik iets, ik heb geen idee meer.
“Wacht” zegt hij, “ik heb iets voor je!” en hij duikt de auto weer in. Moet ik wachten of er zo snel mogelijk langs zien te fietsen? Ik wacht instinctief een paar tellen. Hij loopt naar me toe …… “Je bent vrijwel onzichtbaar joh, dat kan echt niet”, zegt hij terwijl hij een paar fietslampjes aan mijn stuur en bagagedrager vastmaakt.
De meeste mensen deugen
Dit is het laatste wat ik had verwacht! Wat bijzonder. Ik bedank hem enorm, ratel dat ik me al heel rot voelde op de fiets, dat ik echt niet wist dat de verlichting het niet deed, dat ik gelukkig al bijna thuis ben ("ik woon dáár!") en dat hij een engel is. Dat ie me óók de stuipen op het lijf joeg, zeg ik niet. Hij werkt in het ziekenhuis, vertelt hij als verklaring voor zijn goede daad. Hij zal wel veel verkeersslachtoffers zien bedenk ik later.
Blij met begrip en EFT
Natuurlijk ben ik óntzettend blij dat ik begrijp hoe stress werkt èn wat er nodig is om hiermee te dealen. Dat ik een manier ken om mijzelf (feitelijk mijn lichaam) hierbij te helpen. Ik doorloop het hele verhaal, alle details van onveiligheid, tik zachtjes op de medidiaanpunten. Vertel aan de muren van de keuken wat ik opmerk van binnen. Tot ik na een tijdje volledige kalmte ervaar in mijn lichaam. Er komt zelfs ruimte voor wat cynische humor over de situatie die ik hier niet zal herhalen.
Wat zou ik hebben gedaan als ik mijzelf niet had kunnen reguleren? Dan was ik waarschijnlijk overstuur naar bed gegaan, dan had ik die oordelende gedachten geloofd en wie weet wat voor last ik er daarna nog van zou hebben gekregen.
Een gewaarschuwd mens
Ik zou bij gelegenheid zo weer op de fiets naar huis gaan na een feest. Misschien wacht ik tot we samen kunnen gaan, misschien ook niet. Maar wat ik zeker anders zal doen, is dat ik de verlichting vooraf check! Met dank aan de anonieme engel die in het ziekenhuis werkt!
