Ik ben met een cliënt aan de slag. Een situatie in haar werk roept bij haar een reactie op die ze niet wenst. We zijn aan het kloppen op het ongemak, de spanning die ze dan voelt. Dan ineens voelt ze een brok in haar keel die ze niet goed kan plaatsen. Dit voelt ze niet zo vaak op die manier. Ookal kloppen we er een paar rondjes op, de brok blijft. Ik nodig haar uit om met al haar aandacht naar die sensatie in haar keel te gaan en vraag haar of ze er ook een beeld bij heeft in haar hoofd. “Wat gek!” zegt ze, “ik zie ineens een herinnering voor me van vroeger van toen ik een jaar of 14 was”.
Ze vertelt over die periode in haar leven. Over de lastige situatie in haar familie op dat moment waar zij als nichtje mee werd geconfronteerd. Ik nodig haar uit om meer te vertellen over hoe ze zich destijds voelde in die situatie. Terwijl ze dat doet, voelt ze het verdriet als tranen over haar wangen gaan. De brok lost op. Wanneer ze daarna opnieuw inleeft in die werksituatie, triggert het haar niet meer zoals voorheen.
Wat precies de link was tussen haar herinnering en haar werksituatie nu, kunnen we enigszins beredeneren, maar zeker weten doen we het niet. Het mooie is dat we het niet hóeven te begrijpen. Haar lichaam wist precies waar het hem in zat.
Dit hadden we met uren praten nooit kunnen bewerkstelligen. In een EFT sessie vertrouw ik op de wijsheid van het lichaam. Zo mooi hoe dat werkt!
